Kunst en voetbal

Dag 3: kunst en voetbal
Ik moet beginnen met een verontschuldiging. Graag had ik deze vertelsels voorzien van een enkele foto, omdat beelden soms meer spreken dan woorden. het zal mijn onhandigheid zijn maar tot nu is het me niet gelukt er een foto toe te voegen. Als dit zo blijft dan geen zorgen hoor. Ik denk dat we in de afgelopen 3 dagen gemiddeld 150 foto's de man hebben gemaakt, dus ik zou maar duiken als we je uitnodigen om de foto's eens te komen bekijken.
De trip naar Shiluvari begon stuiterend, want de zandweg moest weer worden afgelegd. Toch krijgen we er al meer handigheid in, of liever we krijgen meer maling aan de staat van de auto. Met 50 of 60 gaat het inderdaad beter, maar de zorgen om een lekke band nemen wel toe.
De onregelmatige verschijning van dit blog ligt minder aan onze (on)wil om onze ervaringen te delen dan aan de beschikbaarheid van internet. Dit speelt ons ook parten bij onze verplaatsingen. Je GPS instellen terwijl deze de plaatsnamen, laat staan de lodges, niet kent is toch onhandig. Naast een chauffeur hebben we dus ook minimaal 2 anderen in de bewegwijzering nodig. Ouderwetse zaken als een landkaart schuwen we daarbij niet, de discussies in de auto zijn dus ook ouderwets hevig. Hoe dan ook, in het geval van deze bestemming was het doorslaggevend dat we nog kaarten konden lezen.
Na een flink stuk snelweg en een in kilometers veel korter maar in tijd bijna net zo lang stuk "dirt road", vonden we onze bestemming. Heel bijzonder hoe een nieuw aan gelegde asfaltweg om de paar kilometer onderbroken wordt door stukken gravelweg. Rijkswaterstaat, in Nederland toch niet het meest efficiënte onderdeel van de overheid, is heilig in vergelijking met de lokale variant (als ze er al een hebben).
Aangekomen werden ons 3 hele lieve ronde lodges toegewezen. Nien en ik zelfs de bruidssuite, met als belangrijkste pluspunt een buitendouche brrrrrr. Het resort lag in het gebied van de Venda, een bevolkingsgroep bekend om hun kunstzinnigheid. Daar moesten wij natuurlijk kennis mee maken. Dus op aanwijzing van de eigenaresse van de lodge, op zoek naar de houtbewerker die representant zou zijn van deze kunstzinnigheid hier. Ze had hem nog gebeld of hij open was. De routebeschrijving (want geen GPS of internet) was een ramp, maar niet rampzalig genoeg om ons er onder te krijgen. Alleen bleek onze vriend er blijkbaar niet meer op gerekend te hebben dat wij het zouden vinden, want zijn terrein was verlaten. Geen probleem om het hek te openen en toch even te kijken, maar toch teleurstellend. Iedereen kan dus gerust ademhalen, we hebben geen houtsnijwerk voor jullie bij ons.
Deze houtartiest woonde behoorlijk "drie hoog achter" op zijn Zuid-Afrikaans in een township achtige omgeving. Dat betekent heel veel ellende maar ook dat er heel veel lieve jonge enthousiaste kinderen rondliepen die ons "witkoppen" wel eens wilden bewonderen en aanraken. De bijna 2 meter van Lucas, was een soort zoveelste wereldwonder voor ze. Hun nieuwsgierigheid was al hartverwarmend, maar nog leuker werd het toen bleek dat ze gingen voetballen en het heel leuk vonden als wij dat met hen gingen doen. Ik moet me sterk vergissen als dit niet zo'n ervaring is, die je je hele leven niet vergeet. Eigenlijk zijn mensen toch interessanter en boeiender dan wat dan ook, en in ieder geval dan houtsnijwerken.
Na ons met moeite te hebben losgerukt van de partij terug naar de lodge. Na een heerlijke maaltijd, vroeg ons bed in. Huug nog aan zijn scriptie maar de rest onder de klamboe. De reis naar Kapama game reserve, een reservaat aan de rand van het Krugerpark, wachtte al op ons.
Het lukte wonderwel, om zonder drang van een safari, op tijd te vertrekken. Na een interessant gesprek met de pompbediende over politiek, criminaliteit, het weer en voetbal, klaar voor weer rond de 250 km. Het is overigens opvallend dat veel mensen die je spreekt over "the state of the nation" beginnen. Waarbij de meesten zich somber tonen. Sinds de WK is het minder geworden, terwijl Blatter toch ook van dit WK wist dat het de lokale bevolking vooruit zou helpen! Vooral de criminaliteit noemt men, maar zoals diezelfde pompbediende zei: als je vader steelt, dan is de kans groot dat jij ook een dief wordt. Die vader was niet een vader maar Jacob Zuma, de huidige president. ANC zal mijn vriend nooit verloochenen, maar met leiders als Zuma vreest hij de toekomst. Gelukkig loopt de termijn van Zuma af. Op mijn vraag wie hem dan voldoende hoop voor een florissante toekomst van het land kon geven, verwees hij voor mij volstrekt onbegrijpelijk naar de deputy van Zuma. Zijn belangrijkste kwaliteit lijkt mij dat hij jonger is dan Zuma, maar dat is het dan ook ongeveer.
Binnenkort in dit theater de wederwaardigheden van de reis naar Kapama en onze ervaringen daar. Een tipje van de sluier: luxe, luxe, luxe en een stekelvarken.......